У нас в приходе сестричество во имя жен-мироносиц. Его организатор и духовник — отец Василий.
В год организации сестричества (1999) совпало так, что день жен-мироносиц, день ангела отца Василия и день ангела его матушки Иоанны пришлись на один день. Моя заметка по этому поводу здесь.

И вот пятилетие сестричества. Та же дата Пасхи. Те же совпадения. Кто знает отца Василия, поздравьте хоть мысленно. Кто не знает, сообщаю — это настоящий верующий, христианин, строгий ревнитель православия прежде всего в своей жизни. В этой его ревности нас с ним не всегда по пути. Но это не мешает нам дружить и оставлять за каждым свое слово.

А в этом году у него (как и у меня) десятилетие священнического служения. Еще бы его шестидесятилетие с прошлого года перенести, и был бы полный комплект)

14 Тогда люди, видевшие чудо, сотворенное Иисусом, сказали: это истинно Тот Пророк, Которому должно придти в мир.
15 Иисус же, узнав, что хотят придти, нечаянно взять его и сделать царем, опять удалился на гору один.
(Иоан.6:14,15)

Можно ли было в те времена сделаться царем нечаянно? И приходилось даже Господу от этого бежать. Сколько же тогда было, есть и будет таких нечаянных царей, которые, естественно, не сбежали. Может даже и все?

1 Некоторый же муж, именем Анания, с женою своею Сапфирою, продав имение,
2 утаил из цены, с ведома и жены своей, а некоторую часть принес и положил к ногам Апостолов.
3 Но Петр сказал: Анания! Для чего [ты допустил] сатане вложить в сердце твое [мысль] солгать Духу Святому и утаить из цены земли?
4 Чем ты владел, не твое ли было, и приобретенное продажею не в твоей ли власти находилось? Для чего ты положил это в сердце твоем? Ты солгал не человекам, а Богу.
5 Услышав сии слова, Анания пал бездыханен; и великий страх объял всех, слышавших это.
6 И встав, юноши приготовили его к погребению и, вынеся, похоронили.
7 Часа через три после сего пришла и жена его, не зная о случившемся.
8 Петр же спросил ее: скажи мне, за столько ли продали вы землю? Она сказала: да, за столько.
9 Но Петр сказал ей: что это согласились вы искусить Духа Господня? вот, входят в двери погребавшие мужа твоего; и тебя вынесут.
10 Вдруг она упала у ног его и испустила дух. И юноши, войдя, нашли ее мертвою и, вынеся, похоронили подле мужа ее.
11 И великий страх объял всю церковь и всех слышавших это.
(Деян.5:1-11)

Как известно, в самом своем начале хримстианство представляло собой секту внутри иудейской религии. Но, как видим, секта была и коммунистическая:

34 Не было между ними никого нуждающегося; ибо все, которые владели землями или домами, продавая их, приносили цену проданного
35 и полагали к ногам Апостолов; и каждому давалось, в чем кто имел нужду.
36 Так Иосия, прозванный от Апостолов Варнавою, что значит — сын утешения, левит, родом Кипрянин,
37 у которого была своя земля, продав ее, принес деньги и положил к ногам Апостолов.
(Деян.4:34-37)

Что означал этот коммунизм? Был ли он необходим? Но не удался. Был ли он временным? Но тогда зачем. Был ли он ошибкой? Но разве ошибалась Церковь?
Если случай с Ананием и Сепфорой показать отстраненно сейчас, почти каждый скажет, что это происходит в ужасно тоталитарной секте.
Было ли христианство еще и тоталитарной сектой?

Они обеспокоены только спсением своей души…
У них сложный культ со множеством гимнов, псалмов, символических действий …
Преобладающее настроением является глубокий пессимизм…
Они появились тогда, когда люди потеряли доверие к знанию и бросились в объятия веры…
Кто это?

16 Бо так палюбіў Бог сьвет, што аддаў Сына Свайго Адзінароднага, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, а меў жыцьцё вечнае.
17 Бо не паслаў Бог Сына Свайго ў сьвет, каб судзіць сьвет, а каб сьвет уратаваны быў празь Яго.
18 Хто верыць у Яго, ня судзіцца, а хто ня верыць, ужо засуджаны, бо ня ўвераваў у імя Адзінароднага Сына Божага.
19 А суд у тым, што сьвятло прыйшло ў сьвет; але людзі больш палюбілі цемру, чым сьвятло, бо ўчынкі іхнія былі ліхія.
20 Бо кожны, хто робіць ліхое, ненавідзіць сьвятло і ня ідзе да сьвятла, каб не адкрыліся ўчынкі ягоныя, бо яны ліхія;
21 а хто робіць па праўдзе, ідзе да сьвятла, каб яўныя былі ўчынкі ягоныя, бо яны ў Богу зроблены.
(Ян.3:16-21)

Бо так палюбіў Бог сьвет, што аддаў Сына Свайго Адзінароднага, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, а меў жыцьцё вечнае. — гэта ўсё Эвангельле ў адным сказе.
Бо не паслаў Бог Сына Свайго ў сьвет, каб судзіць сьвет, а каб сьвет уратаваны быў празь Яго.
Але тут жа сказана:
Хто верыць у Яго, ня судзіцца, а хто ня верыць, ужо засуджаны, бо ня ўвераваў у імя Адзінароднага Сына Божага.
Гучыць некалькі загадкава, але сутнасьць гэтай фразы простая. Гэта становіцца зразумела пасьля наступнага сказу:
А суд у тым, што сьвятло прыйшло ў сьвет; але людзі больш палюбілі цемру, чым сьвятло, бо ўчынкі іхнія былі ліхія.
Суд ня ў тым, што нехта будзе судзіцца, а нехта пазьбяжыць суда.. Самое нашае жыццё, калі яно у бязбожным стане, гэта суд. Хіба магчыма так жыць? Толькі калі няма сьвятла, якое паказвае бессэнсоўнасьць і дробнасьць такога існаванья.
Але што такое бязбожны стан жыцьця? Можа гэта калі мы не своечасова ці ня так молімся? Ці нешта не выконваем з царкоўнага парадку?
Не. Сказана: «ўчынкі іхнія былі ліхія»
Вось ужо каб учынкі не былі ліхія, трэба заставацца ў Царкве. З другога боку — калі ўчынкі твае ліхія, то як ні малісь — дарэмна.

Бо кожны, хто робіць ліхое, ненавідзіць сьвятло і ня ідзе да сьвятла, каб не адкрыліся ўчынкі ягоныя, бо яны ліхія;
а хто робіць па праўдзе, ідзе да сьвятла, каб яўныя былі ўчынкі ягоныя, бо яны ў Богу зроблены.
А сапраўды — амаль кожны чалавек у гэтым сьвеце хаваецца ў нейкую тайну, жыве ў ёй. Хаваецца ад Бога, ад іншых людзей, ад сябе. Маніць, выкручваецца, здабывае свой кусок. І бегае з гэтым куском, нібыта дасягнуў шчасьця… На самой справе шчаслівы тот, хто такі перад людзьмі, які ёсьць. І няма і ня трэба нічога хаваць. І ніхто і нічога ня можа сказаць. Ня можа судзіць! Вяртаемся да тэмы суда:
Хто верыць у Яго, ня судзіцца, а хто ня верыць, ужо засуджаны, бо ня ўвераваў у імя Адзінароднага Сына Божага.

по-русски

Царство Божие внутри нас. А что такое Православие, если не Царство Божие? Ведь это уже тогда будет неправославное какое-то православие.
Значит, Православие внутри нас. А вовсе не в отцах, и не в Новом даже Завете (как книжки).
Внутри нас это не внутри каждого. Внутри нас. Если я не в мире с собой, оно повреждается. Если я не в мирк стобой, оно повреждается. Если мы не в мире с ним оно повреждается.
А мы так любим враждовать. И хоть бы один признал, что находился в плену страсти, искушения, забвения….

ось яшчэ адна гістарычная асоба, якая кудысьці прапала… Прапалі і сьведкі пра яе. Прынамсі, у інеце.
Пошук у Гугле паказвае толькі некалькі спасылак пра былога актыўнага дзеяча апазіцыі. дэпутата ВС РБ 12-га скліканьня Яўгена Цумарава.

Але па гэтым спасылкам мы даведаемся, што Яўген Цумараў адзін з галоўных лідэраў Таварыства Беларускай Мовы. Разам з Нілам Гілевічам і Алегам Трусавым.
Можам таксама даведацца, што 26 студзеня 2000 г. пабачыла свет кніга “Таварыства беларускай мовы імя Францішка Скарыны. Дакументы і матэрыялы 1989 – 1997 гг.” Укладальнік Яўген Цумараў. Кніга выйшла ў Менску ў ГМФ “Трасцянец”, наклад 500 асобнікаў, 112 старонак. Гэта зборнік найбольш актуальных з пазіцыі цяперашняга часу матэрыялаў і дакументаў пра дзейнасць у 1989 – 1997 гг. Таварыства беларускай мовы імя Францішка Скарыны, якое паўстала ў рэчышчы шырокага грамадскага руху .
Ці яшчэ такое:
І тое, што яшчэ засталося ў Беларусі беларускага, – было закладзена пераважна тады, з 91-га да 93-га, і менавіта з дапамогай дэпутатаў БНФ. Так, камісія ВС па культуры й адукацыі на чале зь Нілам Гілевічам (намесьнікі – дэпутаты ад БНФ Алег Трусаў і Лявон Баршчэўскі, сярод сяброў – Лявон Дзейка, Яўген Цумараў) стварылі падмурак новай, беларускай сыстэмы адукацыі, дамагліся новых, праўдзівых падручнікаў гісторыі і літаратуры. Па іх вучылася моладзь, якая і сталася цяпер актыўнай сілай супраціву.
Як бачым, асоба, вартая ўвагі. Але, як не дзіўна, менавіта гэтая беларускамоўная, адукаваная па новай сістэме моладзь, якая стала «сілай супраціву», нічога ня ведае і нават ня чула пра такога дэпутата Цумарава…
Хацеў запытаць, хто што яшчэ ведае пра яго? Ці выкладаў ён у Беларускім Нацыянальным Ліцэі, калі так, то калі…
Што ён робіць цяпер? Дзе жыве і чым займаецца?

1 На трэйці дзень было вясельле ў Кане Галілейскай, і Маці Ісусава была там.
2 Быў таксама запрошаны Ісус і вучні Ягоныя на вясельле.
3 І як нехапала віна, дык Маці Ісусава кажа Яму: віна няма ў іх.
4 Ісус кажа Ёй: што Мне і Табе, жанчына? яшчэ ня прыйшла гадзіна Мая.
5 Маці Ягоная сказала слугам: што скажа Ён вам, тое і зрабеце.
6 А было там шэсьць каменных посудаў на ваду, якія стаялі паводле звычаю ачышчэньня Юдэйскага, умяшчаючы ў сябе па дзьве ці па тры меры.
7 Ісус кажа ім: напоўніце посуды вадою. І напоўнілі іх па бераг.
8 І кажа ім: цяпер чэрпайце і нясеце да распарадчыка вясельля. І панесьлі.
9 А калі распарадчык скаштаваў вады, якая зрабілася віном, — а ён ня ведаў, адкуль гэтае віно, ведалі толькі слугі, якія чэрпалі ваду, — тады распарадчык кліча маладога
10 і кажа яму: кожны чалавек падае спачатку добрае віно, а калі паўпіваюцца, тады горшае; а ты добрае віно зьбярог дагэтуль.
11 Так заклаў Ісус пачатак цудаў у Кане Галілейскай і зьявіў славу Сваю; і ўверавалі ў Яго вучні Ягоныя.
(Иоан.2:1-11)

Адразу пасьля Нядзелі пра апостала Фаму ў царкве чытаецца гэты ўрывак Эвангельля… Ці выпадкова гэта, ці не, аднак, вядома, можам прасачыць яўную сувязь. Аб’ядноўвае гжтыя два эпізода тэма веры.
Гасподзь стварае цуд, але не бяз дапамогі людзей, якія паверылі Яму і не ўспрынялі якжарт Яго такі вельмі дзіўны загад: «цяпер чэрпайце і нясеце да распарадчыка вясельля». Сказана проста — «и панесьли». У іх ня было сумненьняў, што распарадчык вясельля скаштуе «вады, якая зрабілася віном».
У нас бывае зусім наадварот. Чамусьці і робім тое, што загадваюць у царкве. І можа нават верым.. да нейкай ступені. Прачыталі тое, што нам сказалі, паслухалі, «вычыталі», «выстаялі»… Карацей, выканалі інструкцыю.. А яно… не працуе. Жыццё нашае не зьмяняецца, грахі паўтараюцца, Бог фактычна застаецца абстракцыяй розуму, вераспавяданьне зводзіцца да дэманстрацыі пакорнасьці перад нейкай вышэйшай сілай. Нам налілі вады, і мы панесьлі… Усё зроблена, як трэба. Але што мы панесьлі? Зразумела, воду… Не хапае нам веры на тое, каб паверыць, што замест вады будзем чарпаць віно. Не хапае веры, каб запрацавала благадаць, якая ператварае не толькі воду ў віно, але робіць нас істотамі іншай, кардынальна вышэйшай якасьці.
——
Трэба зьвярнуць увагу і на тое месца, дзе распарадчык вясельля здзіўляецца, што «кожны чалавек падае спачатку добрае віно, а калі паўпіваюцца, тады горшае; а ты добрае віно зьбярог дагэтуль».
Гэтыя словы можна разумець у розных планах. Зараз нас цікавіць тое, што найбольш актуальна — як захаваць тое віно веры, хоць якое, але здабытае намі на працягу Вялікага посту. Вельмі часта сьвята Пасхі выглядае нібыта яскравы і каляровы паветраны шар, які адразу пачынае здувацца, калі не выбухае адразу. І ўжо праз некалькі тыдняў мы не пазнаем сябе. Ці гэта ў нас гарэла сэрца жаданьнем духоўнага подзьвігу, ці гэта ня мы крок за крокам уздымаліся па лесьвіцы пакаяньня? І здавалася вось-вось вогніішча веры распаліцца і асьветліць-асьвяціць нашыя пацямнелыя душы…
Але вось мы зноў у мітусьні гэтага шэрага жыцця, са сваімі знаёмымі жарсьцямі, дробнымі перажываньнямі і штодзённымі турботамі… Як гэта атрымалася? Мы ня здолелі захаваць тое, што здабылі… Добрае ці ня вельмі, але нейкай моцнасьці віно…
Чаму? Таму што ставім сябе ў залежнасць ад рытму, якому падпарадкоўваецца гэты сьвет. Таму, што застаемся людзьмі не свайго Царства Божага, а гэтай чужой дзяржавы д’ябала. Мы не заўсёды памятаем, што мы пасланцы сапраўды цывілізаванага сьвету ў гэтай дзікай краіне, што стыль нашага жыцьця не павіны залежыць ад звычаеў мясцовых дзікуноў. Мы можам назіраць за гэтымі звычаямі, уважліва адносіцца да іх, але не падпарадкоўвацца, а наадварот — рабіць усё, каб гэтыя дзікуны сталі разам з намі грамадзянамі Новай Краіны — Царства Нябеснага.

По русски:

мы приходим на могилы своих усопших сродников и приветствуем их словами ХРИСТОС ВОСКРЕСЕ!, на что они должны ответить ВОИСТИНУ ВОСКРЕСЕ!

За прекрасную фотку. Я даже и забыл, что есть такая)
Может это знак. А вдруг она игуменьей будет)
А может это вообще претензия подрастающей женской власти в церкви)