Геморрой.

Понядзелак 2-га тыдня пасьля Пасхі

1 На трэйці дзень было вясельле ў Кане Галілейскай, і Маці Ісусава была там.
2 Быў таксама запрошаны Ісус і вучні Ягоныя на вясельле.
3 І як нехапала віна, дык Маці Ісусава кажа Яму: віна няма ў іх.
4 Ісус кажа Ёй: што Мне і Табе, жанчына? яшчэ ня прыйшла гадзіна Мая.
5 Маці Ягоная сказала слугам: што скажа Ён вам, тое і зрабеце.
6 А было там шэсьць каменных посудаў на ваду, якія стаялі паводле звычаю ачышчэньня Юдэйскага, умяшчаючы ў сябе па дзьве ці па тры меры.
7 Ісус кажа ім: напоўніце посуды вадою. І напоўнілі іх па бераг.
8 І кажа ім: цяпер чэрпайце і нясеце да распарадчыка вясельля. І панесьлі.
9 А калі распарадчык скаштаваў вады, якая зрабілася віном, — а ён ня ведаў, адкуль гэтае віно, ведалі толькі слугі, якія чэрпалі ваду, — тады распарадчык кліча маладога
10 і кажа яму: кожны чалавек падае спачатку добрае віно, а калі паўпіваюцца, тады горшае; а ты добрае віно зьбярог дагэтуль.
11 Так заклаў Ісус пачатак цудаў у Кане Галілейскай і зьявіў славу Сваю; і ўверавалі ў Яго вучні Ягоныя.
(Иоан.2:1-11)

Адразу пасьля Нядзелі пра апостала Фаму ў царкве чытаецца гэты ўрывак Эвангельля… Ці выпадкова гэта, ці не, аднак, вядома, можам прасачыць яўную сувязь. Аб’ядноўвае гжтыя два эпізода тэма веры.
Гасподзь стварае цуд, але не бяз дапамогі людзей, якія паверылі Яму і не ўспрынялі якжарт Яго такі вельмі дзіўны загад: «цяпер чэрпайце і нясеце да распарадчыка вясельля». Сказана проста — «и панесьли». У іх ня было сумненьняў, што распарадчык вясельля скаштуе «вады, якая зрабілася віном».
У нас бывае зусім наадварот. Чамусьці і робім тое, што загадваюць у царкве. І можа нават верым.. да нейкай ступені. Прачыталі тое, што нам сказалі, паслухалі, «вычыталі», «выстаялі»… Карацей, выканалі інструкцыю.. А яно… не працуе. Жыццё нашае не зьмяняецца, грахі паўтараюцца, Бог фактычна застаецца абстракцыяй розуму, вераспавяданьне зводзіцца да дэманстрацыі пакорнасьці перад нейкай вышэйшай сілай. Нам налілі вады, і мы панесьлі… Усё зроблена, як трэба. Але што мы панесьлі? Зразумела, воду… Не хапае нам веры на тое, каб паверыць, што замест вады будзем чарпаць віно. Не хапае веры, каб запрацавала благадаць, якая ператварае не толькі воду ў віно, але робіць нас істотамі іншай, кардынальна вышэйшай якасьці.
——
Трэба зьвярнуць увагу і на тое месца, дзе распарадчык вясельля здзіўляецца, што «кожны чалавек падае спачатку добрае віно, а калі паўпіваюцца, тады горшае; а ты добрае віно зьбярог дагэтуль».
Гэтыя словы можна разумець у розных планах. Зараз нас цікавіць тое, што найбольш актуальна — як захаваць тое віно веры, хоць якое, але здабытае намі на працягу Вялікага посту. Вельмі часта сьвята Пасхі выглядае нібыта яскравы і каляровы паветраны шар, які адразу пачынае здувацца, калі не выбухае адразу. І ўжо праз некалькі тыдняў мы не пазнаем сябе. Ці гэта ў нас гарэла сэрца жаданьнем духоўнага подзьвігу, ці гэта ня мы крок за крокам уздымаліся па лесьвіцы пакаяньня? І здавалася вось-вось вогніішча веры распаліцца і асьветліць-асьвяціць нашыя пацямнелыя душы…
Але вось мы зноў у мітусьні гэтага шэрага жыцця, са сваімі знаёмымі жарсьцямі, дробнымі перажываньнямі і штодзённымі турботамі… Як гэта атрымалася? Мы ня здолелі захаваць тое, што здабылі… Добрае ці ня вельмі, але нейкай моцнасьці віно…
Чаму? Таму што ставім сябе ў залежнасць ад рытму, якому падпарадкоўваецца гэты сьвет. Таму, што застаемся людзьмі не свайго Царства Божага, а гэтай чужой дзяржавы д’ябала. Мы не заўсёды памятаем, што мы пасланцы сапраўды цывілізаванага сьвету ў гэтай дзікай краіне, што стыль нашага жыцьця не павіны залежыць ад звычаеў мясцовых дзікуноў. Мы можам назіраць за гэтымі звычаямі, уважліва адносіцца да іх, але не падпарадкоўвацца, а наадварот — рабіць усё, каб гэтыя дзікуны сталі разам з намі грамадзянамі Новай Краіны — Царства Нябеснага.


Понедельник 2-й седмицы по Пасхе.

1 На третий день был брак в Кане Галилейской, и Матерь Иисуса была там.
2 Был также зван Иисус и ученики Его на брак.
3 И как недоставало вина, то Матерь Иисуса говорит Ему: вина нет у них.
4 Иисус говорит Ей: что Мне и Тебе, Жено? еще не пришел час Мой.
5 Матерь Его сказала служителям: что скажет Он вам, то сделайте.
6 Было же тут шесть каменных водоносов, стоявших [по обычаю] очищения Иудейского, вмещавших по две или по три меры.
7 Иисус говорит им: наполните сосуды водою. И наполнили их до верха.
8 И говорит им: теперь почерпните и несите к распорядителю пира. И понесли.
9 Когда же распорядитель отведал воды, сделавшейся вином, — а он не знал, откуда [это вино], знали только служители, почерпавшие воду, — тогда распорядитель зовет жениха
10 и говорит ему: всякий человек подает сперва хорошее вино, а когда напьются, тогда худшее; а ты хорошее вино сберег доселе.
11 Так положил Иисус начало чудесам в Кане Галилейской и явил славу Свою; и уверовали в Него ученики Его.
(Иоан.2:1-11)

Сразу после Недели об апостоле Фоме в церкви читается этот отрывок Евангелия… Случайно ли это? Ведь здесь мы можем уловить явную связь — два эпизода Евангелия объединены одной темой — темой веры.
Господь совершает чудо, но не без участия людей, которые поверили Ему и не восприняли как насмешку или шутку такое очень странное повеление: «теперь почерпните и несите к распорядителю пира». Они просто «понесли». Не сомневаясь в том, что распорядитель отведает не просто воды, а «воды, сделавшейся вином».
У нас же бывает совершенно обратное. Вроде и делаем, что велится в Церкви. Может даже и верим.. в некоторой степени. Прочиттали, что сказали, послушали, «выстояли», «вычитали»… Короче говоря, выполнили инструкцию. Но почему-то… не работает. Жизнь не меняется, грехи повторяются, Бог остается некой абстракцией, вероисповедание сводится к демонстрации покорносци «высшим силам». Нам налили воды.. ну мы и понесли… Все, что нужно, сделано… Но что же мы понесли? Конечно, воду.Не хватает у нас веры в то, что вместо воды мы вдруг почерпаем вино. Не хватает веры, чтобы начала действовать благодать, которая не только превращает воду в вино, но переделывает нас в существа другого, кардинально высшего качества.

—————

Стоит обратить внимание и на другое место из этого отрывка. О том, что распорядитель пира удивляется, что «всякий человек подает сперва хорошее вино, а когда напьются, тогда худшее; а ты хорошее вино сберег доселе».
Можно по-разному трактовать эти слова. Но вот что сейчас актуально для нас — как сохранить то вино веры, которое мы добыли в течение Великого поста. Как часто праздник Пасхи оказывается тем искрящимся и цветным воздушным шаром, который сразу же начинает сдуваться. Хорошо, если не лопнет сразу. Уже через несколько недель мы не узнаем сами себя. Неужели это мы горели желанием высокого духовного подвига? Неужели это мы шаг за шагом подымались по лесвице покаяния? И казалось, что вот-вот пламя веры запылает и осветит-осветит потемневшие наши души…
Но вот мы снова живем в суете этой серой жизни с привычными страстями, с мелкими переживаниями и бытовыми заботами…
Как же это получилось? Мы не смогли сохранить то, что добыли Хорошее или не очень, но вино определенной крепости. Почему? Потому, что подчинились ритму, в согласии с которым живет мир. Потому, что мы остаемся людьми не своего Царства Божьего, а этой чужой деспотии дьявола. Мы забывем, что мы посланцы по-настоящему цивилизованого мира в этой дикой стране, и что стиль нашей жизни не должен зависеть от обычаев местных дикарей. Мы можем наблюдать за этими обычаями, даже уважительно их терпеть, но не подчиняться им, а наоборот — делать все, чтобы эти дикари стали вместе с нами гражданами Новой Страны — Царства Небесного.

You can leave a response, or trackback from your own site.

4 Responses to “Понядзелак 2-га тыдня пасьля Пасхі”

  1. Как правильно!

    А чья это проповедь? Видно что человек не книжный, а пережил говорящиеся слова лично?!

    • Re: Вдогонку

      А! так это наверно Ваша, батюшка?
      Спасибо
      Помолитесь обо мне, коль вспомните.
      р.Б Александр

  2. Как правильно!

    А чья это проповедь? Видно что человек не книжный, а пережил говорящиеся слова лично?!

  3. Re: Вдогонку

    А! так это наверно Ваша, батюшка?
    Спасибо
    Помолитесь обо мне, коль вспомните.
    р.Б Александр

Leave a Reply