Изгонят вас из синагог; даже наступает время, когда всякий, убивающий вас, будет думать, что он тем служит Богу.
(Иоан.16:2)
49 Потому и премудрость Божия сказала: пошлю к ним пророков и Апостолов, и из них одних убьют, а других изгонят,
(Лук.11:49)

Недавно где-то читал одно замечание по этому поводу. Вспомнилось вот в процессе спора по поводу мученичества и псевдомученичества.
Ведь везде Господь говорит «убьют», «изгонят», но нигде нет — «умирайте», «страдайте» … Напротив даже:

Когда же будут гнать вас в одном городе, бегите в другой. Ибо истинно говорю вам: не успеете обойти городов Израилевых, как приидет Сын Человеческий.
(Матф.10:23)

То есть фактически Господь призывает избегать гонений, если это возможно. И даже, между прочим, из синагог бежать самим не призывает….Только констатация: «изгонят»…
А нам почему-то кажется, что вполне по-христиански сказать своим же вчерашним братьям по вере: «фу на вас и отделяемся от вас, ибо вы еретики».

Зараз галоўная афіцыйная падзея у Беларускай Праваслаўнай Царкве — 25-годзе служэньня мітрапаліта Філарэта ў Беларусі. Калі ён прыйшоў, гэта была адзіная епархія, і ён называўся мітрапаліт Мінскі і Беларускі. Ен прыйшоў у краіну, якую планавалі зрабіць узорна-атэісітычнай. Зачыняліся храмы, не давалі паступаць у семінарыю моладзі. Чакалі, что вось старыя памруць — і гамон Царкве… І вось, толькі ён прыйшоў, пайшлі хіратоніі , на якія мы яшчэ нядаўна глядзелі, як на дзіва. А тут — амаль кожную нядзелю, а то і дыяканская і іерэйская ў адзін дзень… Потым з адной епархіі вырас Экзархат, фактычна самастойная царква, якая зараз і называецца афіцыйна — Беларуская Праваслаўная Царква. Мітрапаліт падзяліўся сваёй уладай зь яшчэ 9-цю япіскапамі.
І вось сёньня ўвечары, згодна з праграмай урачыстасьцяў, кожны з гэтых япіскапаў служыў на адным з менскіх прыходаў. Нам «дастаўся» епіскап Навгрудскі і Лідскі Гурый.
Так атрымалася, што я быў настроены да яго даволі крытычна. Чакаў такога нібыта «калгасніка», якому не падабаюцца вумныя сьвятары, і якіх ён адсылае падалей на бедныя прыходы… І вось нечакана ён пакінуў даволі прыемнае ўражаньне . Па-першае, як сказаў айцец Віктар, «проста веруючы епіскап». І праўда… Гэта адчуваецца ў яго простай немаляванай малітве, адсутнасьці нават цені пагарды ад свайго становішча. У пропаведзі ён казаў як быццам пра мітрапаліта, але гэта нейк арганічна перайшло на тэму Хрыста і Ягонай Ахвяры. І не чакайце, што мітрапаліт параўноўваўся з Хрыстом. Не… З добрамудрым разбойнікам). Даволі нечаканы абарот. І казаў пра тое, што мітрапаліт рызыкуе сваёй душой і сваім выратаваньнем, бо шмат чаго прыходзіцца рабіць не зузім адназначнага. Таму — «давйце ўсе маліцца аб ягоным выратаваньні».
Працяг быў за вячэрай. Ну што там бывае, кожны ведае, хто быў на такіх бяседах з архіярэем. Тосты, пажаданьні, будзённыя пытаньні. Епіскап Гурый, які рашуча адмовіўся ад моцных напояў, піў толькі слабае віно, ды яшчэ з кілішака. Нават учацьвярох мы не адалелі і бутылькі. Можа, гэта ўжо занадта лішнія падрабязнасьці, але для мяне гэта не апошняя рыса ў характары.
І потым зноў ён нечакана перайшоў на тэму малітвы і сэнса літургіі. Еўхарыстыя ім была растлумачана проста і зразумела кожнаму, але без усякай прафанацыі. Як быцам нічога новага, але бачна, што гэта не з кніжкі.
Паразмаўлялі. Уважліва слухае, прымае з цікавасьцю тое, што кажа саразмоўнік. Не заўсёды так бывае. Часта ўсім сваім выразам «афіцыйнае ліцо» паказвае — «што вы мне кажыце, я за вас шмат больш ведаю і разумею, вы лепш мяне і паслухайце».
Добра і проста развіталіся. Цёпла было на душы. Прыемны бацюшка.. нейк і ня скажаш «уладыка»…

11 Возвещаю вам, братия, что Евангелие, которое я благовествовал, не есть человеческое,
12 ибо и я принял его и научился не от человека, но через откровение Иисуса Христа.
13 Вы слышали о моем прежнем образе жизни в Иудействе, что я жестоко гнал Церковь Божию, и опустошал ее,
14 и преуспевал в Иудействе более многих сверстников в роде моем, будучи неумеренным ревнителем отеческих моих преданий.
15 Когда же Бог, избравший меня от утробы матери моей и призвавший благодатью Своею, благоволил
16 открыть во мне Сына Своего, чтобы я благовествовал Его язычникам, — я не стал тогда же советоваться с плотью и кровью,
17 и не пошел в Иерусалим к предшествовавшим мне Апостолам, а пошел в Аравию, и опять возвратился в Дамаск.
18 Потом, спустя три года, ходил я в Иерусалим видеться с Петром и пробыл у него дней пятнадцать.
19 Другого же из Апостолов я не видел [никого], кроме Иакова, брата Господня.
(Гал.1:11-19)

Что бы сейчас сказали о человеке, который, придя в Церковь, не посчитал бы необходимым как-то согласоывать свои убеждения не просто с авторитетами, но с людьми, как даже он понимает, святыми? Какой силы нужно иметь откровение от Бога и полную убежденность в достоверности такого откровения?

8 Ибо мы не хотим оставить вас, братия, в неведении о скорби нашей, бывшей с нами в Асии, потому что мы отягчены были чрезмерно и сверх силы, так что не надеялись остаться в живых.
9 Но сами в себе имели приговор к смерти, для того, чтобы надеяться не на самих себя, но на Бога, воскрешающего мертвых,
10 Который и избавил нас от столь [близкой] смерти, и избавляет, и на Которого надеемся, что и еще избавит,
11 при содействии и вашей молитвы за нас, дабы за дарованное нам, по ходатайству многих, многие возблагодарили за нас.
(2Кор.1:8-11)

… сами в себе имели приговор к смерти, для того, чтобы надеяться не на самих себя, но на Бога, воскрешающего мертвых,

Иметь такой приговор о смерти, но жить и не сомневаться жизни.. это такая свобода во Христе, которой противостоит лжесвобода Кирилова — умереть вопреки жизни, вопреки дающему воскресение.

Любіць ворага… Вельмі проста — трэба рабіць так, каб ён праз цябе не загінуў.

У Беларусі з тыдзень таму прайшла знакавая акцыя ўладаў супраць праваслаўнае царквы. За дзень-два ў царкоўных шапіках было сканфіскавана вырабаў са срэбра (крыжыкі, мэдалёны, ланцужкі) на суму блізу 200 мільёнаў рублёў. Акцыя сталася нечаканай ня толькі для мітрапаліта, але і для камітэта па справах рэлігіяў — ня выратавала нават хадайніцтва гэтай дзяржаўнай інстанцыі.
Справа ў тым, што фармальна ўсё законна — апэрацыі з каштоўнымі мэталамі дазволеныя толькі паводле адмысловай ліцэнзіі. Але раней наяўнасьць у царкоўных шапіках культавых вырабаў са срэбра не выклікала падобнай рэакцыі.
Дзіўным чынам гэтая акцыя нагадвае пачатак пасьлярэвалюцыйных ганеньняў на царкву — там таксама была канфіскацыя каштоўнасьцяў. І апраўданьне было законнае — для выратаваньня галодных. Там напрошваецца пытаньне — а ці не пачатак гэта новага вітка.
Тое, што гэта была ня столькі законьніцкая, а хутчэй, акцыя запужваньня, можна меркаваць па тым, што прэтэнхіі былі прад’яўленыя толькі з нагоды срэбра. Хаця, калі ўжо на тое пайшло, увесь гандаль і ўсе фінансавыя справы ў храмах вядуцца амаль паўсюдна з грубым парушэньнем усталяваных законам правілаў. Аднак на ўсё гэта раней глядзелі скрозь пальцы. Вось толькі колькі год таму прайшла таксама нечаканая кампанія — падаткавая інспэкцыя запатрабавала ўсталяваньня касавых апаратаў у царкоўных шапіках. Але ўсё хутка было вырашанае ўмяшальніцтвам старшыні камітэта па справах рэлігіяў (навогул, неяк ўсё гэта нагадвае выдомую гульню ў «добрага» і «злога» сьледчых). І вось зноўку. Як бачна, вырашылі яшчэ раз нагадаць, што пальцы можна пашырыць і нават прыбраць. Засталося толькі грамадзтва маральна падрыхтаваць.
Вось такі ў нас плён канкардату.

Вот я и вернулся…
Но стоило ли так далеко ездить, если мы и так в Крыму?

Хроника крымской жизни… в Беларуси

Прывітанье!!! Ужо з роднай зямлі!

Усех витаю з сонечнага (нарэшце!) Крыму!!!

У меня полетел винчестер. Вся информация утеряна. Прошу мне написать для возобновления контактов.