Не… мы не ПАміраем, мы ЗАміраем… Раз.. два..тры.. замры! Ну як поза? Утульна? Вось табе і пекла)

Паводле Лукаша 18
9 Сказаў таксама да некаторых, якія былі ўпэўненыя ў сабе, што яны праведныя, і прыніжалі іншых, наступную прытчу:
10 два чалавекі ўвайшлі ў храм памаліцца: адзін фарысэй, а другі мытнік.
11 Фарысэй, стаўшы, маліўся сам сабе так: Божа! дзякую Табе, што я не такі, як іншыя людзі, рабаўнікі, крыўдзіцелі, блудадзеі, альбо як гэты мытнік:
12 пашчуся два разы на тыдзень, даю дзесяціну з усяго, што набываю.
13 А мытнік, стоячы воддаль, не адважваўся нават падняць вочы да неба; але, б’ючы сябе ў грудзі, казаў: Божа! будзь міласэрны да мяне, грэшніка!
14 Кажу вам, што гэты пайшоў у дом свой апраўданы болей, чым той: бо кожны, хто ўзьвялічвае сам сябе, паніжаны будзе, а хто паніжае сябе, узвысіцца.

Звычайна дастаецца нашаму беднаму фарысею… Нават у самой службе ён к як толькі не клянецца. А вось што бачым у Эвангельлі: «гэты пайшоў у дом свой апраўданы болей, чым той»… Гэта кажа нам, што не такі ўжо прапашчы гэты фарысей..
Тым больш, што за гэтым прама напісана: «кожны, хто ўзьвялічвае сам сябе, паніжаны будзе, а хто паніжае сябе, узвысіцца».…
А вазвысіцца магчыма ня толькі праз самадавольства зробленнымі «у імя Божае» справамі, але і нават пакаяньнем… Бо цяпер, калі ўжо ўсе ведаюць гэту прытчу, гэта так проста:»Вось я.. нічого не зрабіў добрага… але я ж не тыя вон фарысеі, што нейція запаветывыконваюць… пагарджаюцца гэтым… а я лепш за іх… бо няма мне чым пагарджацца.. я каюсь! Вось! і таму я мытарь, лепшвй за вас!»
Фарысейства мытаря… Яно так утульна дзеля нас… Вядома ж — рабіць ня трэба нічога.. бей сябе іў грудзі… Ці ня так глядзіць, бывае, прваслаўны на пратэстанта? «Вось яны якія добрыя… ва ўсім… ну нічога… у нас затое.невядомае ім па ўзроўню пакаяньне..»
І яшчэ. Будзем памятаць, што і мытар, і фарысей кожны са сваім апраўданьнем «пайшлі ў дом свой»… А там што? Можа той, хто быў меньш апраўданы, павялічыць сваё апраўданьне ў шмат разоў больш, чым той, хто выйшаў із царквы з большым патэнцыялам… Бо пакаяньне менавіта само патрабуе спраў. І калі іх няма, няма і апраўданьня, сколькі ня бей сябе у грудзі…

ЧЫТАЙЦЕ ТАКСАМА

Віншую ўсех хрысьціян, якія трымаюцца старога стылю, з вялікім сьвятам Стрэчаннья Гасподняга!

Паводле Лукаша 2
22 А калі споўніліся дні ачышчэньня іхняга паводле закона Майсеевага, прынесьлі Яго ў Ерусалім, каб явіць Госпаду,
23 як прадпісана ў законе Гасподнім, каб усякае дзіцятка мужчынскага полу, якое размыкае ўлоньне, было прысьвечана Госпаду;
24 і каб прынесьлі ў ахвяру, паводле сказанага ў законе Гасподнім, дзьве галубкі альбо два птушаняты галубіныя.
25 Тады быў у Ерусаліме чалавек, імем Сымон. Ён быў муж праведны і пабожны, чакаў суцяшэньня Ізраілевага; і Дух Сьвяты быў на ім.
26 Яму было прадказана Духам Сьвятым, што ён ня ўбачыць сьмерці, пакуль ня ўбачыць Хрыста Гасподняга.
27 І прыйшоў ён па натхненьні ў храм. І калі бацькі прынесьлі Дзіцятка Ісуса, каб выканаць над Ім законны абрад,
28 ён узяў Яго на рукі, праславіў Бога і сказаў:
29 сёньня адпускаеш раба Твайго, Уладыка, паводле слова Твайго, зь мірам;
30 бо бачылі вочы мае збавеньне Тваё,
31 якое Ты ўгатаваў перад абліччам усіх народаў,
32 сьвятло на асьвятленьне язычнікаў, і славу народу Твайго Ізраіля.
33 А Язэп і Маці Ягоная дзівавалі ад сказанага пра Яго.
34 І дабраславіў іх Сымон, і сказаў Марыі, Маці Ягонай: вось, ляжыць Гэты на ўпадак і на ўзвышэньне многіх у Ізраілі і на азнаку нязгодаў, —
35 і Табе Самой зброя пратне душу, — каб адкрыліся помыслы многіх сэрцаў.
36 І была таксама Ганна прарочыца, дачка Фануілава, з роду Асіравага, якая дажыла да глыбокай старасьці, пражыўшы з мужам ад дзявоцтва свайго сем гадоў,
37 удава гадоў васьмідзесяці чатырох, якая не адыходзіла ад храма, постам і малітваю служачы Богу дзень і ноч.
38 І яна, у тую самую гадзіну падышоўшы, славіла Госпада і казала пра Яго ўсім, хто чакаў ратунку ў Ерусаліме.
39 І калі яны зрабілі ўсё паводле закона Гасподняга, вярнуліся ў Галілею, у горад свой Назарэт.
40 А Дзіця расло і мацавалася духам, напаўняючыся мудрасьцю; і мілата Божая была на Ім.

Гэта адно з самых сьветлых і адначасова супярэчлівых сьвятаў праваслаўнай царквы.
Перш за ўсё, няма адназначнага меркаваньня, якое ж гэта сьвята — гасподскае ці багародзічнае. Хто у цзнтры — Божая Маці, якая прыйшла ў храм дзеля ачышчэньня ці Гасподзь, якога ўздымае і аб якім адназначнае меркаваньне Сымон? У службе ёсьць элемэнты як гасподскага, так і багародзічнага сьвятаў.
І вось у самом сэнсе… Тэма сьвята — Сустрэча. Сустрэча Бога і чалавека. Сустрэча чалавека з чалавекам на вышіні духоўнага ўзросту…
І разам — тэма сустрэчы як варажбы, «дурнога вока», супраць якога асвяшчоныя сьвечы і вада. Забабоны. Двувер’е, якое чорнай плямай ляжыць і не змываецца з гтстарычнага праваслаўя… У кніжцы дзеля сьвятароў пачатку 20-га стагодзя сказана адназнасна — асвяшчэньне сьвеч — гэта забабон, які трэба пераадольваь… У пачатку 21-га стагодзя — гэта прыстойны царкоўны чын, які надрукаваны у афіцыйным Трэбніку…
Нам цяпер ня столькі патрэбна Сустрэча, сколькі забарона ад сустрэчы… Гэта малітва супраць таго, гэта супраць гэтага… Гэты сьвяты дапамагае у гэтай справе, той у цяжкай хваробе…
Сёньня адзін хлопчык, які дапамагае ў алтары, на маё пытаньне, чым ён заняты, мне адказаў: «Я малюся…» Я здівіўся, бо мне падавалася, што ён проста ня ведае, куды сябе падзяваць.. «А што гэта — малітва?» — я яго запытаў… Спачатку ён зусім не зразумеў пытаньня.. а поты сказаў, што гэта «Багародзіце Дева…», «Ойча наш…» Больш сказаць нічога ня здолеў… Хаця маці яго самая-самая «вацеркаўленая»…
Вось як яўна выпадае з нашай увагі простая ісціна, што малітва — гэта перш за ўсё СУСТРЭЧА… І наогуле… Сустрача пачатак і канец таго ўсяго, што завецца мэтай і сэнсам жыцьця…

Чытайце таксама

Мая пяцігадовая дачка прысніла, што танчыць яна харавод з маленькім яе сябрам Коленькай, а таксама з… Лукашенка і Пуціным.
«Лукашенка мяне моцна трымае за руку, а Пуцін усё выпускае і выпускае руку Коленькі… Я кажу Пуціну : » Трымайце яго мацней, ён жа яшчэ маленькі…»
Можа гэта нейкае адкрыццё? Я бачу тут, напрыклад, па меньшай меры дзьве высновы, адна, як бывае, добрая, а другая — дрэнная…
1. Добрая — Пуцін нас ня вельмі трымае, а можа у рэшце рэшт і не атрымае.
2. Дрэнная — мёд сувэрынітэту вельмі падгоркаваны дзёгцем Лукашенкаўскай дыктатуры, якая нас яшчэ збіраецца моцна і моцна трымаць.
Можа ёсць сэнс і ў тым, што Коленька гэта будучы жаўнер…))

Вельмі цікава напісана burbalka‘й пра апошнюю падзею на нашым праваслаўным двары)
Пра нейкі чарговы збр.. прабачце з’езд ..эээ .. праваслаўнай.. гэтай.. можна сказаць.. моладзі…
УМінску быў такі.
Глядзіце тут…

1 Потым Ісус увайшоў у Ерыхон і праходзіў празь яго.
2 І вось, нехта на імя Закхей, начальнік мытнікаў і чалавек багаты,
3 стараўся ўбачыць Ісуса, хто Ён, але ня мог з-за людзей, бо малога быў росту;
4 і забегшы наперад, залез на смакоўніцу, каб убачыць Яго, бо Яму выпадала праходзіць міма яе.
5 Ісус, калі прыйшоў на гэтае месца, зірнуўшы, угледзеў яго і сказаў яму: Закхей! сыдзі хутчэй, бо сёньня трэба мне быць у цябе ў доме.
6 І ён пасьпешна сышоў і прыняў Яго з радасьцю.
7 І ўсе, бачачы тое, пачалі наракаць і казалі, што Ён зайшоў да грэшнага чалавека.
8 А Закхей, стаўшы, сказаў Госпаду: Госпадзе! палавіну маёмасьці маёй я аддам убогім і, калі каго чым пакрыўдзіў, аддам учатыракроць.
9 Ісус сказаў яму: сёньня прыйшло збавеньне дому гэтаму, бо і ён сын Абрагамаў;
10 бо Сын Чалавечы прыйшоў зыскаць і выратаваць тое, што загінула.
(Лук 19, 1-10)

Згадваецца, як у Ерыхон уваходзіў іншы чалавек, але таксама Ісус. Ён уваходзіў пад гукі трубаў. З войскам. Цяпер жа Сам Гасподзь пад імем Ісус ідзе, каб заваяваць народ дзеля Бога. Каб выратаваць яго. І ў наш час ён ідзе ў сьвет, каб выратаваць хаця б каго. Пад імем Царква. І народ, які пакуль што цікавіцца.. пакуль ня вельмі гатоў, але ўжо на шляху — ён ахвяруе чымсьці. Бо ня так проста было Закхею, чалавеку багатаму, залезьці на дрэва. І сьвет таксама нечым ахвяруе, звяртаючы ўвагу на Царкву як пасланьніцу Нябёсаў. Вы ад Нябёсаў? Дык пакажэце, што гэта так.. І сьвет непазбежна запытае з Царквы за гэтую ахвяру, за тое, што яна парушала спакой і лад сьвету, змусіла лезьці на дрэва, глядзець, цікавіцца… Ці здолее Царква адпавядаць гэтаму інтарэсу? Калі не, то сучасны Закхей можа адказаць так, як ужо адказаў у 1917 годзе…
Нездарма так цяпер супалі дзень згадваньня навамучанікаў і нядзеля аб Закхеі.
Мы жадаем, каб сьвет пайшоў за намі. Дык будзьма ня проста клікаць “абы пайшлі”. А клікаць так, каб адпавядаць таму, да чаго мы заклікаем… Бо можа аказацца, што іншае будзе яшчэ горш за першае…

Розанаў — гэта чалавек які заўсёды жыў цяпер. Розанаў аўторка — гэта ўжо ня Розанаў серады… Нават Розанаў увечары гэта не Розанаў раніцы… Не.. што я… Хвіліна, вокамгненьне… Злаві, паспрабуй… Ён зусім ня думае, каб быць верныч сябе. Ад Хрыста да антіхрыста — зашкалівае… Але дзіўна — як ніхто, ён застаецца сабой… Бо ён жывы.. Ён не будуе сябе помніка.. ён аддае сябе ўахвяру за праўду, і гэтай праўдай адлюстроўваецца у кожным сваім слове усей паўнатой яго…

Люди, которые никуда не торопятся, — это и есть Божьи люди.

Люди, которые не задаются никакою целью, — тоже Божьи люди.

Люди, которые никуда не торопятся, — это и есть Божьи люди.

Люди, которые не задаются никакою целью, — тоже Божьи люди.

Мы рождаемся для любви.
И насколько мы не исполнили любви, мы томимся на свете.
И насколько мы не исполнили любви, мы будем наказаны на том свете.

(Настоящая истина проста, прозрачна и живительна, как вода в ручье — стал на колени и напился — А.Ш)