Posted in Сёння папаўся мне выпадкова на вочы вядомы такі русафільскі часопіс «Наш современнік»… Прасьцей кажучы, нацыяналістычны….
А там артыкул Аляксандра Казінцева «СИМУЛЯКР, или СТЕКОЛЬНОЕ ЦАРСТВО».
У центры ўвагі аўтара — нацыяналтьнае як антыномія сучаснага грамадзянскага грамадства, якое «неарганічна» і пабудована на халодных прававых стасунках. Гэта грамадства варожа ставіцца да уселякай спецыфічнасьці, у тым ліку і нацыянальнай.
Любопытно, и н т е р н а ц и о н а л ь н а я команда телеобозревателей, аналитиков, политологов и прочих шоуменов от политики в Париже и Лондоне, Нью-Йорке и Москве успех представителя н а ц и о н а л ь н ы х сил в л ю б о й точке земного шара — от Франции до Малайзии — воспринимает как свое л и ч н о е поражение.…
Можа і так. Самы свежы прыклад — у посьце burbalka. «Дэмакратычнага» немца раздражьняе сама наяўнасьць жывой беларускай мовы. Зразумела — «непарадак».
Таму можна была бы зразумець Аляксандра Казінцева… Яго сімпатыі да Ле Пена, да французкага нацыяналізма…
Але.. Але чаму ж, цікава, расейскі нацыяналіст не разумее самага блізкага еацыяналіста — беларускага ці украінскага? Яны, у адрозненьні ад француза, нейкая перашкода, слугі таго ж усеабагульняючага заходняга грамадства. Як жа так атрымліваецца, што «нашы» нацыяналісты — па другі бок. Менавіта таму, што «нашы». Расейскі нацыяналіст змагаецца не за абарону нацыянальнай спецыфічнасьці, а за свае ўсеабагульняючае грамадства — «славянскую еднасьць». Дзе свая мясцовая глябалізацыя.