Калісьці я пачаў свой сайт «Дневник священника» з павядамленья аб зыходзе сьвятара Аляксандра Жывіцы у РПЦЗ.
І вось праз тры гады ён вярнуўся. Перад пачаткам нядзельнай усяночнай ён пакаяўся і зараз зноў у некалі праклятай ім царкве.
Бывае, зразумела… Чалавек шукае, памыляеца, знаходзіць…
Але ў сьвятара, як вядома, ёсць яшчэ і духоўныя чады.
Тут аднойчы hgr казаў, што, быцам на жаль, часьцей атрымліваецца так, што за духоўным айцом, пераходзячым у іншую юрысдыкцыю, ня вельмі рашуча ідуць ягоныя чады. Бывае і так, што ён застаецца амаль адзін у сваім выбары. Можа гэта і дрэнна у нейкіх выпадках, але, па-першае, сьлепа паследуючыя за пастырам чада гэта яўны прызнак младастарчаства, па-другое, бываезразумела, што пастыр памыляцца. І вось ён каецца ў сваёй памылцы, і, падаецца, вельмі павінен узрадавацца, калі зноў сустрэне свае стада, якое не хісталася разам з ім і пазбегла гэтай памылкі…
Дзіўна, але чамусьці гэта бывае і не зусім так. Вось і цяпер такое. Аляксандар Жывіца пакаяўся і прызнаў такім чынам, што памыляўся. Але крыўдзецца і нават не жадае размаўляць з тымі з яго былых чад, якія не падзялілі з ім яго памылкі. Быцам бы яны «здрадзілі» яму. Ну што тут скажаш? Выснова толькі адна — хістацца нельга, але хістаньне з генераьнай лініяй партыі нават патрэбна!
Геморрой.
Written on Апрель 9th, 2003 by priestal
Вось такое пакаяньне
Posted in Без рубрики